گروه اول معتقد بودند که تیم ملی نمایش خوبی داشته، جز این راهی برای مقابله با برزیل نبود و این نتیجه که تا حدودی ناعادلانه هم هست، فاصله فوتبال 2 کشور را نشان می‌دهد. آنها این نتیجه را « شکست آبرومندانه» نامیدند. گروه دوم اما کمی سختگیرتر بودند.
به عقیده آنها تیم ملی در مهم‌ترین بازی این سال‌ها محتاط بازی کرد و هر چند نمی‌توانست از باخت فرار کند، حداقل باید با نفرات بیشتری حمله می‌کرد و شوق بیشتری برای گلزنی نشان می‌داد. البته هر دو گروه هم عقیده بودند که تیم ملی در هر حالت چاره‌ای جز شکست برابر برزیل نداشت.
اما در سمت دیگر قاره آسیا اتفاقی افتاد که پیش فرض مشترک این دو گروه را با تردید روبه‌رو کرد. این اتفاق غیرمنتظره، شکست یک بر صفر آرژانتین در سایتاما مقابل ژاپن بود. نخستین سؤالی که بعد از شنیدن این نتیجه به ذهن می‌رسید، این بود که اگر ژاپن، یکی از رقیبان مستقیم ما در آسیا می‌تواند آرژانتین، یکی از غول‌های آمریکای جنوبی را شکست دهد، آیا ایران هم شانسی برای بردن برزیل دارد؟
بدین‌ترتیب نظریه سومی به‌وجود آمده که بر خلاف 2 تز قبلی بردن برزیل را غیرممکن نمی‌داند. برای بردن برزیل لازم است که تیم ملی سطح بازی‌اش را از نظر هماهنگی و کارهای تاکتیکی به ژاپن که در جام جهانی هم درخشید، برساند. اما نکته دوم و شاید مهم‌تر این است که ترس ملی‌پوشان از بازی برابر بهترین تیم‌های جهان بریزد.
حتی بازیکنان تیم ملی هم اعتراف کردند که این بازی را با اضطراب شروع کردند و این در حرکات آنها کاملا پیدا بود. ژاپنی‌ها اما قطعا مدت‌هاست که ترسی از نام هیچ حریفی ندارند. البته این تجربه به سادگی به دست نیامده است. این هفتمین بازی ژاپن مقابل آرژانتین بود و جالب اینکه آنها هر 6 بازی قبلی شان را باخته بودند ولی رویارویی‌های قبلی با آرژانتین و دیگر تیم‌های بزرگ جهان به بازیکنان ژاپنی کمک کرده که خودشان را جزئی از خانواده جهانی فوتبال بدانند، نه تکه‌ای جدا افتاده.
تجربه بازی مقابل برزیل نشان داد که بازیکنان تیم ملی بیش از هرچیزی نیاز به رودررو شدن با بهترین بازیکنان جهان را دارند تا خودشان را جزئی از بدنه جهانی فوتبال احساس کنند. آنها باید به جایی برسند که طرفدار نظریه سوم شوند و شکست دادن هر تیمی در دنیا را غیرممکن ندانند. تیم ملی به چنین بازی‌ها و شکست‌هایی نیاز دارد تا در نهایت به بردی مثل برد ژاپن برسد. بازی دوستانه با تیم‌های درجه دوم آسیا و آفریقا و پیروزی‌های آسان مقابل آنها، هیچ کمکی به پیشرفت سطح فوتبال ایران نمی‌کند
